«در اين دور بديع، نور مبين در الواح مقدّسه تصريح فرمود که آهنگ و آواز، رزق روحانی قلوب و ارواح است. فنّ موسيقی از فنون ممدوحه است و سبب رقّت قلوب مغمومه. پس ای شهناز به آوازی جانفزا آيات و کلمات الهی را در مجامع و محافل به آهنگی بديع بنواز تا قلوب مستمعين از قيود غموم و هموم آزاد گردد و دل و جان به هيجان آيد و تبتّل و تضرّع به ملکوت ابهی کند» (حضرت عبدالبهاء، منتخباتی از مکاتیب حضرت عبدالبهاء، جلد1، ص109)
«ای عبد بهاء، موسيقی از علوم ممدوحه در درکاه کبرياست. بايد در جوامع کبری و صوامع عظمی به ابدع نغمات ترتيل آيات نمائی و چنان آهنگی در مشرق الاذکار بلند کنی که ملاء اعلی به اهتزاز آيد. ملاحظه کن که نظر به اين جهت فنّ موسيقی چقدر ممدوح و مقبول است. اگر توانی الحان و انغام و ايقاع و مقامات روحانی به کار بر. موسيقی ناسوتی را تطبيق بر ترتيل لاهوتی کن. آن وقت ملاحظه فرمائی چقدر تاثير دارد و چه روح و حيات رحمانی بخشد. نغمه و آهنگی بلند کن که بلبلان اسرار را سرمست و بي قرار نمائی» (حضرت عبدالبهاء، امر و خلق، جلد3، ص 294)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر