اى جمشيد سپيده دميد و خورشيد درخشيد، بهار رسيد، ابر فروردين گريست، ارديبهشت كيهان را بهشت برين نمود، سرو بباليد، مرغ بامداد بناليد، گل بشكفت و سوسن أزاد با زبان خاموش گوهر راز پنهان بسفت. بزم گزم برپا شد و جشن سده در چمن اشكار گشت. جام جم در گردش أمد و أهنگ باربد بلند شد، ساز و أواز به ميان أمد، چنگى ترانه أغاز كرد و چنگ و پيمانه دمساز شد، خمر باده و مى به جوش أمد، در انجمن گل نوشانوش در گرفت، مرغان چمن سرمست گشتند، تَذَروان مى پرست شدند. با همه اين هاى و هوى و غّرش و فرياد و گفتگوى و جنبش أواز گردش جام مشكبوى، مرغانى به جستجو نيامدند و به اين گلستان نشتافتند. تو أوازى بر أر و فريادى بزن، بلكه بيدار گردند و هوشيار شوند.
عبدالبها عباس
(پيام أسمانى، ج٢، ص٣٠٨)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر