که{حضرت ولیّ عزيز امرالله}نقشه اش را بعد از انجام مشاورات ومطالعات دقیق در سال ۱۹۵۴ تصویب فرموده اند و ساختمان آن در سال ۱۹۵۷ بپایان رسید،
این بنای مجلّل اوّلین مشروعی است که منادی تأسیس و استقرار مرکز اداری جهانی بهائی در جبل کرمل محسوب میشود،
سبک معماری بنای دارالآثار مقتبس از سبک معماری قدیم یونان است، نمای خارجی آن آراسته به ستونهای مرمر سفید و سقفش پوشیده از کاشی های سبز رنگ و صدرش مزیّن باسم اعظم است.
تالار بزرگ و زیبای داخلی اختصاص دارد به جمع و محافظه و ترتیب آثار و اشیاء کثیره متبرّکه نفیسه مقدّسه و برای این منظور از انواع فرش های بسیار نفیس، گنجه های متنوّع و زیبا، چلچراغها و لوازم دیگر با طرح های اروپائی، ایرانی، ژاپنی، چینی و هندی استفاده شده است.
از جمله آثار نفیسه متبرّکه شمایل طلعت ابهی و حضرت اعلی، خطوط اصل، شعرات مبارک، البسه و اشیاء متبرّکه متعلّق به هیاکل قدسیّه، خطوط خوشنویسان با تذهیبهای زیبا کلاً در آن محفظه آثار مبارکه محفوظ است.
بقول یکی از دوستان مقیم ارض اقدس زیبائی و در عین حال تقدیس بنای دارالآثار همراه با به هم آمیختن انواع هنرهای شرقی و غربی در تالار آن همه و همه مانند سمفونی موزونی به هم آمیخته شده که حتّی بر اهل هنر اعجاب آمیز و قابل ستایش است"
