ناصرالدّین‌شاه با همۀ غیظ و غضبی که داشت ، بعد از صعود بهاءالله کلمۀ بکری گفت و آن این بود که چون علمای ایران و خصوصاً طهران از خبر غروب و افول شمس بهاء عشرت ساز و شادی آغاز کردند و جشن گرفتند و شربت و شیرینی دادند و مبارکباد گفتند ،
ناصرالدّین‌شاه گفت ،
" این شادی علماء بی اساس است . زیرا بهاءالله پسری مثل عبّاس افندی بر جا نهاده که امر پدر را به عنان آسمان خواهد رساند . آن پدر که جز نغمۀ مُلکیه از میرزا بزرگ نوری نشنیده بود ، این طور ولوله به عالم افکند ؛ پس چه خواهد بود حال این پسر که همیشه با رنّۀ ملکوتیۀ بهاءالله همدم و همراز بوده ."
و نیز سلطان عبدالحمید مکرّر اندیشه خود را از عبّاس افندی به زبان آورده و اظهار کرده بود . حال ، اگر بخواهیم کلمات مدح و قدحی که از هر یک از سلاطین و وزراء و حکماء و علماء در حق آن حضرت گفته شده و یا شرح ملاقات هر فردی از سیّاحان اورب [اروپا] و امریک را بنگاریم ، مثنوی هفتاد من کاغذ شود .
( کواکب‌الدّرّیه ، ج 2 ، ص 19 ) -
That is grate. I haven't heard it before .Thanks for sharing.
پاسخحذف