مبعث فرخنده و همایون حضرت مبشّر-نقطهٔ اولی روحی لدمه الاطهر فدا و مولود حضرت عبدالبهأ-غصنِ اعظم ما عداه فدا بر عموم اهلِ عالم مبارک و تهنیت باد.
اندکی پیش از اظهار امر هر پیامبر اعظم یا مظهر ظهور خداوند منان مبشّر یا "جارچی" را برای بیدار کردن اذهان عموم و هموار کردن مسیر از برای پیدایش <<پیامبر جدید>> برگزیده اند، چنانکه وقتی زمان اظهار امر مظهر ظهور فرا رسید، نفوسی حاضر باشند تا به فرامینِ ایشان گوش جان بسپارند و در راه نصرت و اعتلایِ امر مبارکشان قیام نمایند. این مبشّر و یا "جارچی" از شیپور و یا هر آلت موسیقی دیگری استفاده نکرده اند، بلکه ایشان از <<کلام الهی>> برای بیداری نفوسِ مشتاق بهره برده اند. شما احتمالاً <<یحیای تعمید دهنده>> را بخاطر می آورید که یک مبشّر و یا جارچی بودند، ایشان قبل از ظهور حضرت عیسی ملیح بعنوان <<مسیح>> در بین عموم ظاهر شدند. یحیای تعمید دهنده از شیپور استفاده نکردند، بلکه او مردمان را بشارت به ظهور جدید دادند که در آیندهٔ نچندان دور به وقوع خواهد پیوست و آنها میبایست رسوم و عادات کهن را رها کرده و با بیداری و هوشیاری و فراستِ هر چه فزونتر برای تصدیق و خدمت به امر آسمانی نوین آماده شوند.
شما به یاد می آورید که سالیانی پیش از آنکه یحیای تعمید دهنده قیام به دعوت همگان از برای ظهور جدید نمایند سه "مرد خردمند" می زیستند که برآن باور بودند که جهان تشنه و نیازمند از برای ظهور جدیدی است و شروع به تفحص کردند تا اینکه ایشان را یافتند، <<عیسیِ کودک>>. همچنین شما بخاطر می آورید که در آن وقت <<ستارهٔ درخشنده>> در آسمان رویت شد.
اینک، چیزی مشابهٔ تاریخ گذشتگان رخ داده، حتی با اهمیتی صد چندان بیشتر، چراکه این یومِ تکمیل بشارات کتب و صحف تمامی ادیان سالفه بوده است. بدین معنی که، در سنهٔ ۱۲۶۰ ه.ق نَه فقط سه "مرد خردمند" حضور داشته اند که معتقد بودند زمانِ ظهور از برای پیغام آوری جدید فرا رسیده، بلکه هجده "مرد خردمند". یک یه یک آن نفوس کریمه جلای کاشانه و خانواده و کسب و کار بطور خود انگیز به نیت تحری از برای <<شمس حقیقت>> کردند و قدم در وادی طلب نهادند و هریک از ایشان به شخصه و مستقلانه در تفحص خویش نائل به یافتن حضرت مبشّر آمدند. حضرت باب اعلام نمودند که مبشّر هستند، بابی [دَری] بسوی دنیایِ نوین، بابی بسوی ملکوت آسمان، و بواسطهٔ حضرت ایشان دیگران قادر خواهند بود که به جستجو و جوییدن موعود کل ادیان سالفه [من یظهره اللّه-حضرت بهأاللّه] فائز شوند.
در روز پنجم جمادی الاولی سنهٔ ۱۲۶۰ ه.ق بود، که حضرت باب مأموریت الهی خود را به شخص اول از بین آن هجده "مرد خردمند" یا "حروف حَیّ"، مردی که <<ملا حسین>> نام داشت، اظهار کردند. در آن وقت نیز همچون قرون و اعصار ماضیه <<ستارهٔ درخشنده>> در آسمان نمودار گشت. بنابراین میتوان گفت که این امر امنع و اقدس نیز عظیم بوده، گرچه هنوز عموم اهل بسیط غبرأ به شرف ایمان نائل نیامده اند.
حضرت باب معانی حقیقی و الهی واژگانی چون "بهشت" و "جهنم" و "یوم الحساب" و "رستاخیز" را تفسیر و تشریح نمودند و همچنین فرمودند که ایشان فرستادهٔ خداوند [پیامبر] هستند. واقعاً عظیم و شورانگیز است که عدهٔ کثیری از مردمان آن زمان که انتظار ظهور موعود خویش [قائم آلِ محمد] را می کشیدند فوج فوج به خیل پیروان حضرت باب می گرویدند که البته این خود اسباب ناراحتیِ عموم سران مذهبی اسلام، شاخهٔ شیعه را به همراه داشت، آنانیکه رویایِ خوفِ از دست دادن شهرت و اعتبار آسایش و طیب خاطر را از کفشان ربوده بود. از این رو، کمر به همت طرح و اجرای توطئه ایی بر علیه حضرت باب گماردند که این مطلب منتهی به شهادت ایشان گردید. اما شهادت شارع اطهر این دیانت مقدس، نه تنها حرارت اشتیاق را در قلوبِ نفوس مستعده از برای شناساییِ پیامبر جدید خاموش نکرد، بلکه شعله اش را صد افزون رونق بخشید.
اگر شما اندکی در آثار مبارکهٔ ادیان گذشته مطالعه کرده باشید، خواهید دریافت که همگان انتظار "ناجیِ" خویش را قبل از ایام سخت و مصیبت بار جنگ می کشند، و اکثر انبیا و مرسلین پیشین نیز بشارت به <<دو ظهور اعظم>> داده اند، صرافتاً افتخاری است بس بی حد و شمار که در چنین ایامی زندگی می کنیم. ما آگه هستیم که حضرت باب اولین پیامبر اعظم از بین دو ظهور موعود هستند و حضرت بهأاللّه فرستادهٔ بر حق، کسیکه حضرت باب مسیر را برای ظهور حضرت ایشان هموار ساختند. همچنین به این مهم اذعان داریم که ایام مصیبت و جنگ زمان حال حاضر می باشد.
با مهر،
"ناسوتی"
--------------------------------------------------------------------------
نکته: حضرت ولی امراللّه جل سلطانه در لوح مورخ ۵ شهر الجلال سنهٔ ۹۸ که به اعزاز بدیع اللّه آگاه آباده نازل شده، می فرمایند قوله الاحلی:
راجع به لوح ناقوس و شرح نزول آن فرمودند بنویس این لوح شب پنجم جمادی الاولی لیل مبعث حضرت اعلی در اسلامبول نازل شده بر حسب خواهش آقا محمد علی اصفهانی بواسطهٔ حضرت عبدالبهأ بخط مبارک جمال قدم مرقوم و مسطور گردید. تلاوت این لوح در همان لیله مبارکه محبوب و قبول. انتهی [مأخذ: رسالهٔ ایام تسعه، ص ۱۰۰]
٭٭٭ شما ویدوی صوتی لوح مزبور را در قسمت عکس های الحاق شده در زیر این انشأ خواهید یافت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر