أن یا مسافر به مال فانی قناعت مکن و به جانِ عاریتی مسرور مباش. جهد کن تا به ملکوت باقی در آیی و به جانانِ قدس صمدانی فائز گردی . قسم به خدا که الیوم جز رضایم مردود است و جز لطایف امرم همه محدود و معدوم. پناه به خدا برده در هر شأن مراقب امرالله شده که بلکه هیاکل عِلّیّینِ اثبات به سجّین نفی و اعراض راجع نشوند و نفوس معدودی از آب و گِل نفس و هَویٰ خارج شده به مواقع قدس دل ، که مقرّ ظهور سلطان بی‌مثال و محلّ بروز ملیک لایزال است ، در آیند ؛ و هٰذا لَهُوَ الحقّ و ما بَعدَ الحقّ إلَّا الضّلال المُبین . فَوَﭐلّذی نفسُ حسینِ بِیَدِهِ مقصود جز ابلاغ امرالله نبوده و نیست . آیا شما ندیده‌اید که جان این عبد در معرض تلف بوده و خواهد بود و آنی او را حفظ ننموده‌ام و هرگز با اعدآء در امرالله مداهنه نشده دنیا فانی است . او را بقایی نه . مَثَلِ او مثلِ ظلّ است . آیا هیچ ظلّ را پایدار دیده‌اید ؟ نه واللهِ المهیمَنِ العزیزِ القدیر. پس عنقریب کلّ به تراب راجع خواهیم شد . پس باید ترنّمات ذباب را از نغمات ربّ‌الارباب فرق گذاریم و به هر نعیقی دل نبندیم و از تقلید و وهم بالمرّه خارج شویم. چه که مقصود از ظهور بیان این بوده و خواهد بود وإلّا مَا الفرقُ بینکُم و بین اممِ القبل . فتبیّنوا یا ملأ المؤمنین .بهاءالله
مجموعه آثار قلم اعلی ، شماره 38 ، ص84
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر