حضرت عبدالبهاء در لوحی خطاب به احبّای قم، که جناب علی‌اکبر میلانی به تاریخ 29 قوس 1301 استنساخ و طبع ژلاتینی کرده، چنین می‌فرمایند:
قم، احبّای الهی علیهم بهاءالله الابهی
ای یاران عزیز عبدالبهاء، شب و روز به درگاه حضرت بی‌نیاز عجز و زاری کنم و تضرّع و بی‌قراری نمایم و شما را الطاف حضرت حیّ قدیر طلبم. سر به آستان حضرت دوست نهم و طلب عون و صون در این حشر مستمرّ جویم. در انقلاب ایران، الحمدلله، خیرخواه عموم بودید و در صلح و سلام جمهور کوشیدید؛ نه با حزبی الفتی داشتید و نه از گروهی کلفتی. ترقّی ایران خواستید و علویّت ایرانیان آرزو نمودید و به خدمات آنان مشغولید. به خیرخواهی جانفشانید و در الفت و محبّت بین احزاب جهد بلیغ و سعی شدید دارید.
امّا، هم‌وطنان بعضی ندانند. اگر طعنه‌ای زنند یا جفایی روا دارند، شما باید به عکس آن معامله نمایید. یعنی در مقابل طعن و لعن مدح و ستایش کنید و در عوض سمّ نقیع شهد و شیر دهید. به جان و دل ایران وایرانیان بپرستید؛ بلکه به جمیع اهل عالم خیرخواه و مهربان باشید و تا توانید به التیام احزاب مختلفه پردازید؛ و اگر جنگ و جدالی برخیزد و خلافی روی دهد و امکان التیام نباشد، کناره گیرید و به دعا پردازید که خداوند مهربان آن تفرقه را به جمعیت مبدّل نماید و آن پریشانی را به مجموعی منتهی کند؛ خرق را التیام دهد و زخم را مرهم نهد و کلفَت را به الفت مبدّل فرماید:
ای پروردگار این حزب مظلوم را موفّق نما که به خدمت عالم انسانی مؤیَّد گردند تا دست تطاول ظلم و عدوان کوتاه گردد و بارقۀ عزّت ابدیّۀ عالم انسان منتشر شود؛ عدل و انصاف تأسیس گردد؛ بنیان جور و اعتساف بر افتد. الفت بی‌پایان به میان آید و وحدت عالم انسانی جلوه کند. تعصّب دینی و وطنی و جنسی و سیاسی از میان برخیزد و یگانگی و آزادگی بنیاد بیگانگی بر اندازد و روی زمین بهشت برین گردد و شرق و غرب آیات باهرۀ نور مبین شود. تویی مقتدر و عزیز و توانا و تویی بخشنده و درخشنده و مهربان. ع ع (دکتر نصرت‌الله محمّدحسینی، تاریخ امر بهائی در شهر قم، ص136)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر